Ulluco (Ullucus tuberosus) is een plant die in de eerste plaats als een knolgewas , ten tweede als een bladgroenten .

De olluco is een van de meest geteelde en economisch belangrijke wortel gewassen in de Andes regio van Zuid-Amerika , de tweede alleen voor de aardappel. Het is daar bekend is met de gemeenschappelijke naam van papa lisa, maar ook door de regionale namen melloco ( Ecuador ), olluco ( Peru ), chugua ( Colombia ) of Ruba ( Venezuela ), onder anderen. [1] Het blad en de knol zijn eetbare, vergelijkbaar met spinazie en aardappel resp. Ze staan bekend om hoge niveaus van bevatten eiwitten , calcium en carteen . Papalisa werden gebruikt door de Inca's voorafgaand aan de komst van de Europeanen in Zuid-Amerika.

Ulluco knollen worden verkocht als "Earth Gems" in Nieuw-Zeeland, door Halfords Exotische producten.

De belangrijkste aantrekkingskracht van de ulluco is de knapperige textuur die net als de jicama , blijft zelfs na het koken. Door het hoge watergehalte van de ulloco is niet geschikt voor bakken en braden, maar kan worden bereid op vele andere manieren, zoals aardappelen. In het gebeitste vorm wordt toegevoegd aan warm sauzen. Het is het belangrijkste ingrediënt in de klassieke Peruaanse gerecht "olluquito con charqui", en een basisingrediënt samen met de cubio in de typische Colombiaanse gerecht cocido boyacense . Ze zijn over het algemeen in dunne reepjes gesneden.

Langwerpig en dun gevormd, groeien ze zijn slechts een paar centimeter lang. Variërend in kleur, kan papalisa knollen zijn oranje / geel van kleur met rood / roze / paars sproeten. In Bolivia, ze groeien zeer kleurrijk en decoratief, maar met hun zoete en unieke smaak worden ze zelden gebruikt voor decoratie. Bij het gekookt of geroosterd ze blijven vochtig en de textuur en de smaak zijn zeer vergelijkbaar met het vlees van de gekookte pinda's, zonder de huid, maar in tegenstelling tot de gekookte pinda steeds zacht en papperig de olluco blijft stevig en bijna krokant.